Si quieres adquirir el libro puedes hacer click aquí.
Por Josip Kocev*
Traducción del macedonio al español
Marco Vidal González
Crédito de la foto (izq.) archivo del autor /
(der.) Ed. La tortuga búlgara
3 poemas de Dos mares (2025),
de Josip Kocev
Como aquel mar primordial que, desde el vacío, dio origen al cosmos, Dos mares del poeta macedonio Josip Kocev concibe un universo propio a través de la palabra. En “Mar de hilos invisibles”, el poeta navega una trama de incertidumbre e impotencia ante acontecimientos ajenos —la pandemia, la guerra— que lo arrastran y de los que intenta desenredarse para continuar su travesía. En “Mar exhausto”, la singladura se vuelve íntima: una conciencia ante la fugacidad de la vida lo lleva a sumergirse en el interior. En este viaje florece un amor que todo lo transfigura.
Con una sintaxis quebrada, reflejo de la fractura del ser contemporáneo, un lenguaje cotidiano reinterpretado en su simbolismo —a la manera de Lorca—, Kocev traza una poética tan crítica como irónica que no busca respuestas, sino un lugar donde resistir el oleaje. Así se presenta la mejor poesía macedonia.
Patricia Crespo Alcalá
Mar exhausto
Han florecido miedos en los que debo adentrarme
para coger algo de tu dolor,
experimentarlo,
y poder por fin llamarte mar exhausto,
esparcir sobre ti las cenizas
de este abrasador día que se fuga.
Sé que tu rostro se deslizará
de mis manos,
y que algún día te hallaré
entre copos de nieve tardíos.
Tu olor será un nuevo nacer,
te sostendré sin lamentos,
y te cuidaré
hasta la próxima pérdida.
Lengua III
Vientos anónimos ahondaron
la frialdad entre nuestros árboles.
Aún somos nueces maduras que se golpean
con sus duras cáscaras, arriba y abajo.
Te hallo, me pierdes,
me hallas, te pierdo.
¿Qué nombres no les habré dado
a las ramas en las que floreces? ¿Lo sabes?
Tras mi partida todo se volvió oscuro, seco y marchito
por haberte llamado en una lengua que agoniza.
Solsticio de verano
Como la noche en el solsticio de verano,
más breve el impulso de llorar,
más afilado el cuchillo de la palabra,
más estricto el castigo,
desapareces
de mi verso.
———————————————————————————————————————————
(poemas en su idioma original, macedonio)
3 poemas de Dos mares (2025),
de Josip Kocev
Море умор
Развив стравови низ кои мора да се протнам
за да земам примерок од твојата болка,
да ја истражам,
и конечно нарекувајќи те море умор,
да ја расеам во тебе урната со пепел
од овој растлеан ден што си оди.
Јас знам дека твоето лице
ќе истече од рацеве,
и дека некогаш, некаде ќе те најдам
во снеговите што доцнат.
Ќе мирисаш на раѓање,
ќе те земам без плач,
и ќе те одгледувам
до следното губење.
Јазик III
Безимени ветрови му стежнаа на
студенилото меѓу нашите дрвја.
Уште сме зрели јатки што се удираат
со своите тврди обвивки, угоре-удолу.
Те наоѓам, ме губиш,
ме наоѓаш, те губам.
Со какви ли сè имиња не ги дарував
гранките на кои цветаш, знаеш ли?
По мене сè потемни, се исуши, свена,
оти те именував на јазик што умира.
Долгоденица
Како ноќта во летна долгоденица,
сè покус ми е поривот за плач,
сè поостар сатарот на зборот,
сè построга казната,
ми те однемува
во стихот.
*(Skopje-Macedonia, 1985). Poeta. Licenciado en Derecho por de la Facultad de Derecho Justiniano I de Skopje (Macedonia). Trabaja en el campo del marketing y la comunicación. Obtuvo el Premio Enhalon de las Noches de poesía de Struga (2017) y el Premio Beli mugri del Centro Cultural Kocho Racin de Skopje (2019). Ha publicado en poesía Yo, Quentin Scribbler (2015), Silencio escrito (2016), Ahora es el Nunca más largo (2018), Museo de los sentimientos (2019) y Dos mares (2023).